“Het doet me veel, het schrijven van mijn biografie, is dit wel de bedoeling?” mailt een van mijn klanten. Ik bel haar op, gelijk maar even bespreken.
Ze is wat van slag door alle herinneringen. Wat ze heeft meegemaakt in het verleden roept, ook nu nog, emoties op. En niet alleen maar blije, dit is geen fijn gevoel… “En”, gaat ze verder, “ik weet eigenlijk ook niet of ik dat wel wil, zo graven in het verleden? Helpt dit mij wel bij mijn coachvraag?”
“Wat goed dat ze dit aankaart”, denk ik.
Ik leg haar uit waarom ik haar gevraagd heb de biografie te schrijven. En dat een biografie schrijven inderdaad emoties kan oproepen. Dat we samen gaan onderzoeken wat gebeurtenissen uit het verleden voor haar betekenen in haar huidige leven. Wat merkt zij daar nu van in haar gedrag, welke patronen heeft zij ontwikkeld? Welke kwaliteiten zet zij in en in welke valkuilen stapt ze soms. We gaan samen bekijken wat er vóór haar werkt, wat ze wil vasthouden en ook naar wat wel eens in de weg zit, wat belemmert. Juist met het oog op haar coachvraag en de toekomst.
“We gaan niet nóg dieper graven”, zeg ik, “tenzij jij dat zelf wel nodig vindt. En mochten er zaken zijn die om een andere aanpak of verwerking vragen, die verder gaan dan coaching, dan zijn er deskundigen die je daarbij kunnen helpen. Als jij dat zou willen”. Opgelucht hangt ze op.
Er volgt een mooi coachgesprek over haar levensverhaal, de betekenis van gebeurtenissen in haar leven in het hier en nu. Haar kracht, de kwaliteiten die zij door de jaren heeft ontwikkeld en ingezet maar ook overtuigingen die zich hebben vastgezet, die soms zelfs niet van haar zijn, die niet meer passen bij haar leven nu. Daar wil ze wel mee aan de slag. We ronden af.
Zij vertrekt met nieuwe inzichten en stof tot nadenken en ik ben dankbaar voor het vertrouwen waarmee ze mij een inkijkje in haar levensverhaal gaf.